Pokaż przykład MUSIC ON THE HEAD: listopada 2011 -in search of the lost chord.

wtorek, 29 listopada 2011

Yello -Touch

Płyta CD Yello

   Najnowsza pozycja w dyskografii Yello z 2009 roku brzmi wręcz doskonale. Według mnie to taki zlepek nowych kawałków i remiksów starych rzeczy. Nie chce mi się szukać w necie, czy tak rzeczywiście jest, po prostu polegam na swojej znajomości utworów Yello.
   O ile jakościowo wszystko jest nagrane super, to muzyka duetu nie działa na wyobraźnię tak, jak robił to chociażby opisywany tutaj "Claro Que Si". To, co mamy tutaj przypomina mi bardziej ich płytę z 1991 roku,  "Baby". Mamy tu trochę szybkiej syntezatorowo-dyskotekowej jazdy w postaci "Bostich (Reflected)". To przeróbka numeru z ich debiutanckiego "Solid Pleasure". Fajny kawałek do prowadzenia auta, ale chyba oryginał był lepszy.
   Najbardziej podobają mi się kompozycje z gościnnym udziałem Tilla Bronnera który wzbogacił brzmienie zespołu wspaniałą grą na trąbce. "Vertical vision" i "Electric frame" to naprawdę faje, relaksujące utwory, które naprawdę mocno mi zapadły w pamięć po przesłuchaniu tego krążka.

niedziela, 27 listopada 2011

Cmentarz dla Vinyli

Cmentarz dla Vinyli

   Jest jedno stoisko na giełdzie szczecińskiej, gdzie od miesięcy stoją pudła z analogami. Rzucone byle jak, część jest na wózku, część stoi po prostu na podłodze. Nikt ich nie pilnuje.  Jak zobaczyłem je pierwszy raz to myślałem, że chwyciłem Pana Boga za nogi! Niestety, pobieżne przejrzenie tej sterty uświadomiło mi, że właśnie znalazłem się na Cmentarzysku Vinyli. Bolało. Naprawdę może zaboleć, gdy się patrzy na taką ilość płyt, o których albo ktoś zapomniał, albo celowo włożył do ciemnej i mokrej piwnicy i potrzymał tam kilka (-naście? -dziesiąt?) lat. Okładki są zmurszałe, spuchnięte od wilgoci. Same płyty wyglądają tak, jakby je ktoś mył piaskiem...
   A tytuły? Różne, większość to muzyka polska i z krajów Układu Warszawskiego z z lat jego funkcjonowania. Może nie są to jakieś białe kruki, ale mimo to żal serce ściska.

Cmentarz dla Vinyli

czwartek, 24 listopada 2011

Akai GX-75MKII Reference Master

AKAI GX-75MKII

   Dziś przyjechał! Nawet nie miałem czasu go porządnie ustawić na półce, tylko na kilka minut włączyłem "Aenima" Tool'a i pstryknąłem kilka fotek. A wszystko przez awarię domową. Strzeliła mi rura i miałem romantyczne popołudnie i upojny wieczór z wiertarką, młotkiem i przecinakiem. Jutrzejsze popołudnie też mam zajęte, jakby się kto pytał.
   A magnetofon? Przepiękny! Pierwsze wrażenie z tego krótkiego odsłuchu -powalające! Na razie postawiłem go na starszym bracie, ale trzeba będzie pomyśleć nad innym ustawieniem klamotów. Teraz mam naprawdę porządny magnetofon!

AKAI GX-75MKII

środa, 23 listopada 2011

Jean Michel Jarre -Equinoxe


   To strasznie stara kaseta. Kopiowana była (wtedy legalnie!) z oryginału, który miał kumpel, którego ojciec pływał i przywoził takie perełki. Zresztą mój też się kiwał na statkach i też przywoził sterty kaset. Ciekawe, dlaczego nie płyt analogowych? W moim rodzinnym domu nie było nawet gramofonu! Wszystko było na kasetach. Może dlatego mam teraz do nich taki ogromny sentyment.
   Equinoxe jest drugą słynną pozycją w dorobku Pana Jarre'a. Piszę tak, bo płyt wydanych przed Oxygene nawet nie znam. Tutaj mamy osiem kompozycji po prostu ponumerowanych Part I-VIII. Muzyka bardzo podobna do wspomnianego wcześnie Oxygene, niektórzy mówili nawet, że wtórna. Nie zgadzam się z tą opinią. Nie czuć tutaj presji na sukces, ani odcinania kuponów sławy. To zupełnie osobny, wspaniały album. Typowo elektroniczny, wspaniale wpisujący się w złoty okres muzyki tego typu. 
   Piszę tak, ponieważ uważam, że lata siedemdziesiąte, mimo bardzo drogich i skomplikowanych w obsłudze instrumentów elektronicznych były najwspanialszym okresem dla el-muzyki. Lata późniejsze, a zwłaszcza technika komputerowa zabiły ducha i wyjątkowość tego nurtu. Teraz elektroniczne kawałki można sobie zlepiać na laptopie...
   Powiem wam jeszcze jedno. Ta kaseta jest potwornie zajechana i zdarta do cna. Ale wciąż pamiętam jak grała kiedyś, zresztą jeszcze słychać to charakterystyczne brzmienie, które pokochałem. I wiecie co? Nigdy później nie usłyszałem takiego brzmienia. Mam Equinoxe na analogu, słuchałem cedeka, ale żaden inny nośnik nawet troszkę nie zbliżył się do tego dźwięku Equinoxe, który był zaklęty tutaj.

poniedziałek, 21 listopada 2011

Harman Kardon HD7300 touched by Edgar


   Pamiętacie? Kupiłem go po drodze do warzywniaka po dynię. W środku wyglądał tak, jak na zdjęciu powyżej. Teraz jego bebechy wyglądają tak:


   Co się zmieniło? Przede wszystkim zasilanie. Wstawiłem gniazdo IEC i drugi transformator, który zasila tylko część analogową poprzez gniazdo CN2. Uwaga! Teraz będę się posługiwał symbolami elementów zgodnie z instrukcją serwisową, którą możecie pobrać chociażby TUTAJ. Umieszczenie drugiego trafa można zobaczyć na zdjęciu poniżej.


   Oczywiście, wnętrze i obudowa zewnętrzna zostały oklejone wytłumiającą matą bitumiczną, jak również niektóre elementy napędu. Ale to tak żeby dociążyć klamota. Cóż jeszcze? Ano, sporo.
   Zostały rozłączone D51, D52 i R56 (zasilanie układu MUTE), Q52 i Q53 usunąłem (to właśnie ten układ MUTE). C324 i C325 zostały zwarte. To są kondensatory separujące zapobiegające przedostaniu się składowej stałej do wzmacniacza. Ale po co one, skoro w każdym wzmaku na wejściu też są kondy separujące? Więc te po prostu zwarłem.
   W części cyfrowej wymieniłem C209, C128, C129, C109, C110, C111 na OsCon 47uF/10V, w zasilaniu DAC-a C24, C25 na PanasonicFC 330uF. I w zasilaczu C10, C11, C16, C17 na 4700uF Siemensa, a C20, C21 na 2200uF. A wygląda to tak:


   Poza tym kondensatory C12, C13, C14, C15, C18, C19, C20, C21, C326, C327, C328, C329, C22, C23, C24, C25, C206, C128, C129, C109, C110, C111, C310, C311, C306, C307 zostały dodatkowo zbocznikowane ceramicznymi 1uF Vishay. Pomarańczowe dropsy wyglądają tak:


   Dodatkowo zostało wyprowadzone wyjście SPDIF z układu IC201 z nóżki 4. Dałem je bezpośrednio na wyjście, ale można pokombinować z nim zgodnie z ideą Lampizatora, czyli Łukasza Fikusa.
   Obecnie cedek został włączony na noc, coby dotarł się troszkę, ale z tego co usłyszałem, to sprawuje się bardzo dobrze. Jedyną bolączką jest brak pilota. Żaden z uniwersalnych, które mam (a mam ich ze cztery) nie działa!

sobota, 19 listopada 2011

Tangerine Dream -Livemiles

Tangerine Dream

   Album koncertowy z materiałem nagranym podczas występów w Albuquerque w USA (Part One) i w Zachodnim Berlinie (Part Two). Płyta pochodzi z roku 1988 i jest to już okres, w którym grupa notuje spadek formy. Zresztą, według mnie, zespół już nigdy potem nie nagrał muzyki która by chociaż dorównywała poziomem do "Encore" czy też "Ricochet". Co prawda zespół jeszcze podtrzymuje tradycję grania na koncertach zupełnie nowego materiału, ale niestety muzyka nie jest tak absorbująca jak kiedyś... Lubię tą płytę trochę na przekór, można jej sobie posłuchać w chwili relaksu, bez potrzeby osiągnięcia emocjonalnej ekstazy. Album jest ostatnim z "Okresu Niebieskiego", po nim nastał "Okres Melrose" w którym zostały nagrane takie cuda, o których lepiej w ogóle nie pamiętać...
   Pewnego rodzaju smaczkiem tej płyty jest to, że ponad połowa materiału została zarejestrowana w... studiu, a nie podczas koncertów. Tangerine Dream często "dogrywali" w ten sposób materiał do nagrań koncertowych, ale tu już poważnie przesadzili!

czwartek, 17 listopada 2011

Marillion -Script for a jester's tear

Marillion

   "So here I am once more in the playground of the broken hearts..." -tak zaczyna się debiutancka płyta Marillion z 1983 roku. Zaczyna się utworem, który towarzyszył mi przy prawie każdym rozstaniu, a tekst piosenki znany na pamięć i pamiętany do dziś kołatał się po głowie przy co smutniejszych chwilach. 
   Album ma w sobie już magię starego Marillion, mimo trochę chropowatego brzmienia. Ale głos i teksty Fisha zwiastują przyszła karierę. Mamy tu zbiór utworów, które wryły się w moją pamięć lata temu, a emocje z nimi związane odczuwam przy każdym słuchaniu. Są płyty, które nieodwracalnie wiążą się ze mną, są częścią mojego życia. Przemawiają głosem, który rozumiem tylko ja, ponieważ wywołują wspomnienia z samego środka serca. Czasem wesołe, czasem smutne, ale tak osobiste, że pisać o nich nie sposób. A muzyka tłumaczy wszystko. I tak cudownie leczy, pomaga...
   Oczywiście najważniejszy tutaj jest tytułowy "Script...", ale niewiele mu ustępuje "He knows you know" mamy też wyśmiewający życie brytyjskiej śmietanki towarzyskiej "Garden party" oraz zamykający, świetny i potężny w swojej antywojennej wymowie "Forgotten sons":
-Halt! Who goes there?
-Death...
-Approach, friend...

niedziela, 13 listopada 2011

Firebirds -Kolory

Firebirds

   Muzykę  Firebirds poznałem w okresie absolutnej fascynacji dokonaniami Pana Cave'a. Akurat pojawił się "Murder Ballads" i gdy usłyszałem "Harry'ego" Płonących Ptaków to pokochałem ten zespół z miejsca. Klimat tego utworu bardzo podchodzi pod aurę Morderczych Ballad. I mimo, że reszta muzyki jest już zupełnie inna, to "Kolory" długo gościły w moim magnetofonie. A dziś? Cóż, przede wszystkim sama jakość nagrania strasznie się po latach pogorszyła. Nie wiem, czy tak było od początku, i dopiero teraz to zauważam, czy po prostu nośnik się zestarzał. 
   Ale muzyka wciąż mi się podoba. Oprócz wspomnianego "Harry'ego" jest to naprawdę sporo dobrych nagrań. Ballada "24 zachody Słońca", szybsza "Setna część nieba", czy też "Tysiąc pól różanych" to świetnie zagrane piosenki, które doskonale się słucha.
   Nie znam żadnych innych płyt tej Szczecińskiej kapeli, ale "Kolory" miały swoje pięć minut w moim muzycznym świecie. Mam jeszcze taką ciekawostkę. Moja siostra w tamtych czasach chodziła do szkoły muzycznej i znała jednego z członków zespołu. Już nie pamiętam kto to był, ale najważniejsze jest to, że   siostrzyczka załatwiła mi autografy całej grupy, czym chwalę się na zdjęciu poniżej!



piątek, 11 listopada 2011

Kult -Ostateczny krach systemu korporacji

Kult

   Patrząc na to, co się dzieje w dzisiejszych czasach, kryzys, dogorywanie Grecji, coraz wyższe ceny i bankructwa banków, tytuł płyty Kultu z roku 1998 jawi się jak wizja proroka. Z taką to refleksją chciałem sięgnąć po tą kasetę czytając post o niej  właśnie na świetnym blogu "Rolowy świat muzyki i nie tylko".
   Więc trzeba posłuchać, nie ma rady, przypomnieć sobie tą muzykę, którą słuchałem ostatni raz studentem jeszcze będąc. Sięgnąłem na półeczkę z taśmami, otwieram pudełko i...


...nie ma kasety!!!!!!!! Arghhh.... Pewnie ją komuś kiedyś pożyczyłem, albo zostawiłem w samochodzie, który dawno temu sprzedałem, albo... albo... albo... Ech, co za różnica. Słuchania nie będzie.
   Niestety, Szanowni Czytelnicy, jeśli chcecie się dowiedzieć więcej o muzyce zawartej na tym albumie, to przeczytajcie sobie post Rola. W ogóle warto tam zaglądać, ale nie zapominajcie o mnie!

środa, 9 listopada 2011

10000 x Music on the head

10000 x Music on the head

   Mamy święto! Pewnie dla niektórych to nie jest dużo, ale ja się cholernie cieszę! 10000 odwiedzin to taka ładna, okrągła liczba. Pamiętam jak się cieszyłem, gdy pękł pierwszy tysiąc, teraz strzelił już dziesiąty, pozostaje mi już tylko czekać na setny :-) A więc korzystając z okazji chciałbym serdecznie pozdrowić wszystkich odwiedzających, a w szczególności komentujących. Jedziemy dalej z tym koksem!
   A na zdjęciu (jakby ktoś nie wiedział) beczułka kondensatora elektrolitycznego 10000 uF. Tak na szczęście!

wtorek, 8 listopada 2011

Audio Show 2011

Audio Show 2011

   Już w ten weekend w Warszawie rusza po raz piętnasty Audio Show -czyli (prawie) najlepsze i (prawie) najdroższe klamoty do słuchania muzyki na świecie zgromadzone w jednym miejscu. To jedyna tego typu impreza w Polsce. Już od lat obiecuję sobie, że w tym roku jeszcze nie, ale w następnym na pewno pojadę. I tak też jest tym razem. Za rok pojadę!
   Jeśli chcecie się dowiedzieć więcej o wystawie, co tam znajdziecie, jak tam dojechać i inne organizacyjne sprawy, to wystarczy kilknąć w obrazek. A jeśli ktoś z Was, drodzy czytelnicy, pojawi się na tej imprezie, to proszę o krótką notkę :-)

niedziela, 6 listopada 2011

Nick Cave -Let love in

Nick Cave

   To płyta od której zacząłem słuchanie twórczości Nicka. Potem już tylko było poszukiwanie wcześniejszych płyt Pana Jaskinii. Po niej wydał "Murder ballads" która zdaje się być doskonałym uzupełnieniem "Let love in".
   Ale wracajmy do muzyki. Nie ma tu słabszego utworu. Zaczynamy świetnym "Do you love me?", a potem jest już tylko lepiej. Temat miłości wałkowany jest przez Cave'a od zawsze, ale tutaj gdy słyszymy "Despair and deception, Love's ugly little twins Come a-knocking on my door, I let them in" to aż chce się zapytać:


czwartek, 3 listopada 2011

Ministry -Psalm 69

Ministry

   Nie da się ukryć, że jest to najlepszy album Ministerstwa.  Takie rodzynki jak "N.W.O.", czy mój ulubiony "TV II" dają nieźle popalić. W sumie oprócz wcześniejszego "The Land of Rape and Honey" (którą to też mam na kasecie) to Ministry nie wydali nic, co chociażby zbliżyło się do muzyki tutaj nagranej. Jest moc, jest energia, jest wszystko to, co kochamy w industrialnym łomocie :-) Często wracam do tej kasety przypominając sobie radosne czasy studiowania, kiedy to w szczecińskim Słowianinie szalałem przy tych dźwiękach. Ech...
   Mam kumpla, który dawno temu połasił się na analoga Ministry z wcześniejszego ich okresu działalności i przeraził się nie na żarty, gdy usłyszał popowo-elektroniczną papkę. Ma tą płytę do dzisiaj, ale nie włącza jej nigdy. Ciekawe dlaczego?

wtorek, 1 listopada 2011

Harman Kardon HD7300 i... dynia :-)

Harman Kardon HD7300

   No nie mogłem się powstrzymać... Klocek brzydki jak noc, ale jeszcze nic spod szyldu Harmana Kardona nie rozkręcałem! Aukcja Allegro, odbiór osobisty... Poszliśmy po niego całą rodzinką. Córuchna potrzebowała halloweenową dynię, więc po drodze wstąpiliśmy do warzywniaka i zakupiliśmy takową. Dynia została poddana wieczorem pewnym przeróbkom i udoskonaleniom, a efekt finalny widać poniżej. W szkole mojej córeczki bardzo się podobała :-)



   Ale wracajmy do Harmana. Na początku miał służyć jako przeszczep lasera do mojej Yamaszki, ale przed aktem destrukcji postanowiłem mu się przyjrzeć bliżej. Rozkręciłem dziada i na samym początku zaskoczył mnie brak op-ampów wyjściowych. "Przecież muszą gdzieś tu być!" -pomyślałem. Wcale nie musiały. Stopień analogowy jest zrealizowany na tranzystorach. Zainteresowało mnie to na tyle, że poszukałem schematu i moje zaskoczenie było jeszcze większe. Część cyfrowa, część sterowania i część analogowa ma osobną linię zasilania! Z jednego trafa, to prawda, ale praktycznie na osobnych prostownikach i stabilizatorach. No, DAC pracuje na odczepie z mostka Graetz'a dedykowanego części cyfrowej, ale ma osobny stabilizator. Zresztą spójrzcie sami jak wygląda w środku.



   Po podłączeniu Harman zagrał o wiele ciekawiej niż moja Yamaha po przeróbkach! Decyzja zapadła.  HD7300 nie zostanie rozkręcony na części. Zostanie dopieszczony ręką Edgara! Będzie zabawa! 
   Aha, jeszcze jedno... Klamot kosztował złoty pięćdziesiąt drożej niż ta dynia...